کد مطلب:277087 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:223
مهدی از عترت پیامبر است
در كتاب «عقد الدرر»، از ابوسعید خدری روایت كرده است كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«لاتقوم الساعة حتّی تُملأ الأرض ظلماً وعدواناً ثمّ یخرج من عترتی ـ أو من أهل بیتی ـ من یملأها قسطاً و عدلاً، كما مُلئت ظلماً وعدواناً». [1] .
«رستاخیز به پا نمی شود تا این كه زمین پر از ظلم و دشمنی گردد، در آن هنگام مردی از عترت ـ یا از اهل بیت ـ من قیام می كند و آن را پر از عدل و داد می نماید همان گونه كه پر از ظلم و دشمنی شده است».
ابن حجر مكّی نیز، از احمد حنبل و ماوردی نقل كرده است كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«ابشروا بالمهدی، رجل من قریش من عترتی». [2] .
«مژده باد شما را به مهدی! او مردی از قریش و از عترت من است».
در «مسند» احمد بن حنبل نیز از قول ابوسعید خدری آمده است كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«یُملأ الأرض ظلماً وجوراً، ثمّ یخرج رجل من عترتی یملك سبعاً ـ أو تسعاً ـ فیملأ الأرض قسطاً وعدلاً» [3] .
«زمین پر از ظلم و جور خواهد شد؛ در آن موقع، مردی از عترت من قیام می كند، هفت ـ یا نُه ـ سال در روی زمین حكومت می نماید و سراسر زمین را پر از عدل و داد می سازد».
در كتاب «مطالب السؤول» درباره معنای «عترت» چنین می نویسد:
[ صفحه 91]
«گفته شده: معنای كلمه «عترت» عشیره، ـ یعنی طایفه، فامیل و خویشان نزدیك ـ است. قول دیگر آن است كه: عترت به معنای ذرّیه ـ یعنی نسل و فرزند ـ است، و این هر دو معنا درباره آل پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) صدق می كند؛ زیرا آنان هم طایفه، فامیل و خویشان نزدیك، و هم نسل و فرزند آن حضرت هستند.
امّا عشیره، اهل و عیال نزدیك هستند كه آنان چنین بودند، و امّا ذریّه، اولاد دختر انسان را گویند، و قول خدای تعالی در رابطه با حضرت ابراهیم (علیه السلام) بر این معنا دلالت می كند، چنان كه می فرماید:
(وَمِنْ ذُرّیَّتِهِ داووُدَ وَسْلَیمانَ وَأیّوُبَ وَیُوسُفَ وَمُوسی وَهارون... وَزَكرِیّا وَیَحْیی وَعِیسی وَإلْیاسَ كُلٌ مِنَ الصّالِحِینَ). [4] .
«از فرزندان ابراهیم است: داوود، سلیمان، أیّوب، یوسف، موسی و هارون... و زكریّا و یحیی و عیسی و الیاس كه همگی آنها از مردمان شایسته بودند».
در این آیات، خداوند پیامبرانی را نام برده و آنها را از ذرّیّه و فرزندان حضرت ابراهیم (علیه السلام) شمرده است؛ از جمله این پیامبران، حضرت عیسی (علیه السلام) است كه نسب شریفش از طرف مادرش، حضرت مریم (علیها السلام)، به حضرت ابراهیم (علیه السلام) می رسد». [5] .
«لاتقوم الساعة حتّی تُملأ الأرض ظلماً وعدواناً ثمّ یخرج من عترتی ـ أو من أهل بیتی ـ من یملأها قسطاً و عدلاً، كما مُلئت ظلماً وعدواناً». [1] .
«رستاخیز به پا نمی شود تا این كه زمین پر از ظلم و دشمنی گردد، در آن هنگام مردی از عترت ـ یا از اهل بیت ـ من قیام می كند و آن را پر از عدل و داد می نماید همان گونه كه پر از ظلم و دشمنی شده است».
ابن حجر مكّی نیز، از احمد حنبل و ماوردی نقل كرده است كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«ابشروا بالمهدی، رجل من قریش من عترتی». [2] .
«مژده باد شما را به مهدی! او مردی از قریش و از عترت من است».
در «مسند» احمد بن حنبل نیز از قول ابوسعید خدری آمده است كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«یُملأ الأرض ظلماً وجوراً، ثمّ یخرج رجل من عترتی یملك سبعاً ـ أو تسعاً ـ فیملأ الأرض قسطاً وعدلاً» [3] .
«زمین پر از ظلم و جور خواهد شد؛ در آن موقع، مردی از عترت من قیام می كند، هفت ـ یا نُه ـ سال در روی زمین حكومت می نماید و سراسر زمین را پر از عدل و داد می سازد».
در كتاب «مطالب السؤول» درباره معنای «عترت» چنین می نویسد:
[ صفحه 91]
«گفته شده: معنای كلمه «عترت» عشیره، ـ یعنی طایفه، فامیل و خویشان نزدیك ـ است. قول دیگر آن است كه: عترت به معنای ذرّیه ـ یعنی نسل و فرزند ـ است، و این هر دو معنا درباره آل پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) صدق می كند؛ زیرا آنان هم طایفه، فامیل و خویشان نزدیك، و هم نسل و فرزند آن حضرت هستند.
امّا عشیره، اهل و عیال نزدیك هستند كه آنان چنین بودند، و امّا ذریّه، اولاد دختر انسان را گویند، و قول خدای تعالی در رابطه با حضرت ابراهیم (علیه السلام) بر این معنا دلالت می كند، چنان كه می فرماید:
(وَمِنْ ذُرّیَّتِهِ داووُدَ وَسْلَیمانَ وَأیّوُبَ وَیُوسُفَ وَمُوسی وَهارون... وَزَكرِیّا وَیَحْیی وَعِیسی وَإلْیاسَ كُلٌ مِنَ الصّالِحِینَ). [4] .
«از فرزندان ابراهیم است: داوود، سلیمان، أیّوب، یوسف، موسی و هارون... و زكریّا و یحیی و عیسی و الیاس كه همگی آنها از مردمان شایسته بودند».
در این آیات، خداوند پیامبرانی را نام برده و آنها را از ذرّیّه و فرزندان حضرت ابراهیم (علیه السلام) شمرده است؛ از جمله این پیامبران، حضرت عیسی (علیه السلام) است كه نسب شریفش از طرف مادرش، حضرت مریم (علیها السلام)، به حضرت ابراهیم (علیه السلام) می رسد». [5] .
[1] عقد الدرر، ص 36، باب 1، ح 3.
[2] الصواعق المحرقه، ج 2، ص 479.
[3] مسند احمد، ج 3، ص 28.
[4] سوره انعام، آيه 84 و 85.
[5] المهدي، ص 56.